Zes vooraanstaande dames besloten in 1820 tot oprichting van een Zorgdragende Commissie voor behoeftige Kraamvrouwen, ook wel kortweg Kraamvrouwenfonds of Kraamfonds genoemd. De dames wilden met de commissie armoede voorkomen door ondersteuning te verlenen aan behoeftige, maar niet al door andere instellingen bedeelde, kraamvrouwen. Bij intekening werd een fonds verzameld, teneinde daaruit de kosten van bevallingen te kunnen voldoen en tevens kinderkleertjes en dergelijke te kunnen uitdelen. Vrouwen die voor onderstand in aanmerking wilden komen moesten zichzelf aanmelden. In de loop van de 20e eeuw bereikten de verzoeken om hulp de commissie in de regel altijd via een wijkzuster of een maatschappelijk werkster. De bedeling in de 19e eeuw was in natura en omvatte hulp van een verloskundige, kleding en beddengoed voor de kraamvrouw en haar kind en enige levensmiddelen en brandstof. De bedeelde kraamvrouwen waren verplicht om hun kinderen te laten vaccineren. In de 20e eeuw veranderde aan de bedeling zelf niet zoveel. Bedeling met brandstof kwam niet meer voor. De kosten voor verloskundige hulp werden in de loop van de 20e eeuw niet meer door de commissie betaald, waarschijnlijk omdat steeds meer mensen zich bij een ziekenfonds aansloten, waarbij zij voor verloskundige hulp verzekerd waren. Het ontstaan van de verzorgingsstaat èn toenemende welvaart zorgde ervoor dat na 1955 minder beroep werd gedaan op hulp door de commissie. De commissie was wel steeds bereid om de bedeling aan te passen aan de behoefte van de kraamvrouw en leverde zo zorg op maat. Zie ook: Helen van der Eem, 'Een hoogst lofwaardige philantropieke inrigting': de geschiedenis van de Zorgdragende Commissie voor behoeftige Kraamvrouwen in Haarlem, 1820-2005, in: Haerlem Jaarboek 2005, Haarlem 2006, blz. 41-57.