Henricus Petrus Baard (1906-2000), directeur van het Frans Hals Museum van 1946 tot 1972, werd in Amsterdam geboren als zoon van Cornelis W.H. Baard, directeur van het Stedelijk Museum. Hoewel zijn vader wenste dat hij een carrière in de houthandel zou volgen, studeerde hij kunstgeschiedenis en aanvaardde hij een baan als vrijwilliger bij het Rijksmuseum. In 1932 werd hij daar wetenschappelijk assistent en van 1939-1945 had hij de leiding over de kunstcollectie. Toen hij Gerrit David Gratama (1874-1965) in 1946 opvolgde als directeur van het Frans Hals Museum, verhuisde hij naar de bovenverdieping van het Jacobus van Looy huis, waar hij woonde tot het werd verkocht in 1967. In het Frans Hals Museum verwijderde hij de meeste schilderijen uit de tentoonstellingsruimten, ervan overtuigd dat bezoekers zich beter kunnen concentreren op minder werken in plaats van doelloos door de kabinetten te slingeren, in een poging om een hele verzameling in één bezoek te absorberen. Hij vond dat een goed museumbezoek niet langer dan een uur zou mogen duren. Vanaf 1953 introduceerde hij 'kaarslicht' avond openingsuren, die populair waren totdat ze werden stopgezet in 1971. Hij organiseerde seminars en gaf opdracht tot de oprichting van een wetenschappelijke catalogus van alle werken in het museum. In 1959 verhuisde hij alle Haarlemse schutterstukken naar de nieuwe tentoonstellingsruimte aan de achterkant van het museum, waar ze allemaal samen te zien waren. Zijn belangrijkste prestatie was de grote internationale Frans Hals-tentoonstelling in 1962 en de wetenschappelijke catalogus die hij erbij publiceerde, met bijdragen van Carla van Hees en de jonge Seymour Slive, waarvoor hij in 1962 een koninklijke onderscheiding ontving. De expositie bezorgde de stad Haarlem 750.000 gulden aan extra inkomsten. Hoewel Baard met dit geld een 17e eeuws schilderij wilde kopen, wendde het gemeentebestuur het geld aan voor de financiering van de opleiding van jonge kunstenaars in de Ateliers '63.