Prof. dr. Jacob (roepnaam Jaap) Clay (geboren Claij), geboren op 18 januari 1882 te Berkhout en overleden op 31 mei 1955 te De Bilt, was natuurkundige en filosoof. Hij studeerde vanaf 1900 aan de Rijksuniversiteit te Leiden, waar hij in 1908 promoveerde. Naast natuurkunde had Clay ook zeer veel belangstelling voor filosofie. Clay begon zijn loopbaan in 1906 als leraar bij het VHMO te Leiden en van 1907-1920 te Delft. Van 1913 tot 1920 was hij tevens privaatdocent in de 'Natuurphilosphie' aan de Technische Hogeschool te Delft. Deze periode werd afgesloten door zijn benoeming tot hoogleraar aan de toen opgerichte Technische Hogeschool te Bandoeng. Zijn onderzoeksonderwerp werd de 'Atmosferische Electriciteit', waarbij de aandacht van Clay werd gevestigd op een uit het heelal afkomstige ioniserende straling, later bekend geworden als kosmische straling. In 1912 was deze straling, toen bekend als ultragammastraling, door V.F. Hese ontdekt. Tijdens het hoogleraarschap van Clay in de experimentele natuurkunde aan de Universiteit van Amsterdam is het kosmische stralingsonderzoek verder tot ontwikkeling gekomen. Clay werd de ontdekker van het 'breedte-effect' van de kosmische straling, d.w.z. dat de intensiteit van de kosmische straling afneemt, gaande van de hogere breedte in de richting van de evenaar. In 1936 werd Clay benoemd tot lid van de Koninklijke Akademie van Wetenschappen. Hij heeft bovendien een grote rol gespeeld bij de totstandkoming van organisaties als de Stichting voor Fundamenteel Onderzoek der Materie (FOM), het Instituut voor Kernfysisch Onderzoek en de Stichting Mathematisch Centrum.