Bij ministeriële beschikking van 20 oktober 1913, nr. 235 werd de "Indeelingsregeling" van kracht. In de considerans van het besluit wordt gesteld dat "het wenselijk ...(werd geacht)... meer verband te leggen tussen de indeling van de militieplichtigen bij de verschillende onderdelen van het leger en de indeling van de landweer-plichtig geworden militieplichtigen bij de verschillende onderdelen der landweer." In 1922 werden de "Algemeene regelen betreffende de indeeling, de inlijving enz." gewijzigd. Ook werd dat jaar de verdeling van de indelingsdistricten opnieuw vastgesteld. In artikel 57 van het Dienstplichtbesluit van 1929 werd bepaald dat Nederland in 12 indelingsdistricten werd verdeeld. De Minister van Defensie wees in elk district een commandant aan die werd belast met"(...) de toepassing van de voorschriften omtrent de toewijzing van de tot gewoon dienstplichtige bestemde personen aan de onderdelen van de landmacht of aan de zeemacht( . . . ) ." De Districtscommandant vervaardigde lijsten waarin de toewijzing van gewone dienstplichtigen aan de krijgsmachtonderdelen alsmede het korps, korpsonderdeel of de dienst, het garnizoen en het tijdvak van inlijving werden vermeld. Verder bepaalde hij het tijdstip en plaats van de daadwerkelijke inlijving. Bij de districtsbeschikking van 1937 werd onder andere de wijze van verdeling van Nederland in indelingsdistricten wederom opnieuw vastgesteld, alsmede welke gemeente tot welk indelingsdistrict behoorde. Verder werden middels deze beschikking zogenaamde regimentsdistricten ingesteld. Dienstplichtigen van alle lichtingen uit deze districten, bestemd voor infanterie, werden toegewezen aan hetzelfde regiment of aan dezelfde regimenten. De commandant van het indelingsdistrict was verplicht een register aan te leggen van de namen der "nalatigen". Na afloop van een inlijvingstijdvak zond een Districtscommandant een opgaaf van namen van deze nalatigen uit zijn district aan zijn collega's van andere districten.