Prof. dr. Hans Freudenthal, geboren op 17 september 1905 te Luckenwalde, Duitsland en overleden op 13 oktober 1990 te Utrecht, was wiskundige, wiskundedidacticus, publicist en hoogleraar aan de Universiteit van Utrecht. Hans Freudenthal studeerde wiskunde aan de Universiteit van Berlijn. In 1930 promoveerde hij. Op uitnodiging van de Nederlandse wiskundige L.E.J. Brouwer vertrok Freudenthal in 1931 naar de Universiteit van Amsterdam om daar diens assistent te worden. Daarnaast werd hij ook privaatdocent aan diezelfde universiteit. In 1932 huwde hij met S.J.C. Lutter (1908-1986), onderwijsvernieuwster met name voor de Jenaplanscholen in Nederland. Na de Duitse inval werd Freudenthal als jood in november 1940 op non-actief gesteld. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hielp hij met enige regelmaat zijn kinderen met met hun rekenwerk en raakte zo geïnteresseeerd in de rekendidactiek. In 1946 werd hij benoemd tot hoogleraar in de wiskunde aan de Universiteit van Utrecht. In 1948 verkreeg hij de Nederlandse nationaliteit. Om zijn ideeën en opvattingen te uiten en om het publiek op een toegankelijke manier met de (exacte) wetenschappen en de maatschappelijke betekenis ervan kennis te laten maken schreeft hij onder andere van 1946-1971 colums en artikelen voor De Groene Amsterdammer en van 1982-1989 voor NRC Handelsblad. Freudenthal werd vooral bekend door zijn werk als vernieuwer van wiskundeonderwijs en -didactiek. In 1971 werd hij hoogleraar-directeur van het Instituut voor de Ontwikkeling van het Wiskunde Onderwijs te Utrecht. Dit instituut werd voor Freudenthal het middel om zijn onderwijstheorieën aan de praktijk te toetsen, verder te ontwikkelen en uit te dragen. Voor een uitgebreide geschiedenis over prof. dr. H. Freudenthal wordt verwezen naar de inleiding bij de inventaris.