De secretarissen van dorpen en steden in Holland vervulden de functie van gaarder van bepaalde gewestelijke belastingen of 'gemenelandsmiddelen', te weten de boeten van ongefundeerde processen, de belasting op de verkoop van onroerende goederen, de belasting op de verkoop van onroerende goederen, de belasting op de collaterale successie, de impost op trouwen en begraven en de belasting op familieadvertenties in de kranten. De basis voor de functie van gaarder werd gelegd in de ordonnantie van 22 december 1598 op de belasting op de verkoop van onroerende goederen en de collaterale successie, waar bepaald werd dat de secretaris van stad of dorp belast zou worden met de inning. Daar waar meerdere secretarissen fungeerden werd de beslissing wie van hen gaarder zou worden overgelaten aan het stadsbestuur. De gaarders waren verplicht van de aangifte en ontvangst registers bij te houden. De ontvangsten moesten worden afgedragen aan de ontvangers van de gemenelandsmiddelen in hun kwartier, de zogenaamde kwartierontvangers. De rekeningen die ter controle opgesteld dienden te worden, werden gecontroleerd door de rekenkamers, voor de plaatsen in het Zuiderkwartier die in Den Haag, voor de plaatsen in het Noorderkwartier die in Hoorn (na de opheffing van de laatste in 1750 geschiedde dit voor het Noorderkwartier eveneens in Den Haag). Bij de vele veranderingen die optraden na de val van de Republiek in 1795 werd ook het belastingsysteem niet ongemoeid gelaten. In de tijd van de Republiek waren praktisch alle belastingen van plaatseljke of gewestelijke aard, zo ook de gaardersbelastingen. In andere gewesten vindt men belastingen die er op lijken, maar nooit zijn ze in alle opzichten gelijk. In het kader van de centralisering van allerlei zaken kwamen ook de belastingen aan bod; bij de hervormingen, uitgevoerd door I.J.A. Gogel, vervielen dan ook met ingang van 1 januari 1806 de 'gaardersbelastingen', om vervangen te worden door een systeem dat gold voor het gehele land.