Prof. Heike Kamerlingh Onnes, geboren op 21 september 1853 te Groningen en overleden op 21 februari 1926 te Leiden, was een Leidse natuurkundige en bevriend met de natuurkundige prof. dr. Pieter Zeeman (1865-1943). In 1870 ging Kamerlingh Onnes wis- en natuurkunde studeren in Groningen. Na zijn doctoraal examen in 1878 promoveerde hij in 1879 op het proefschrift "Nieuwe bewijzen voor de omwenteling van de aarde." Hij werd in 1882 benoemd tot hoogleraar in de experimentele natuurkunde en meteorologie aan de Universiteit van Leiden. Hij slaagde er in 1908 als eerste in om helium vloeibaar te maken. Voor zijn onderzoek naar de eigenschappen van stoffen bij lage temperaturen ontving hij in 1913 de Nobelprijs voor natuurkunde. In 1911 deed Kamerlingh Onnes de ontdekking van supergeleiding van zuivere metalen, zoals kwik, tin en lood, bij extreem lage temperaturen. Gedurende zijn leven bleef hij zeer sterk geboeid door de lage temperatuur-natuurkunde. Kamerlingh Onnes was lid van de Koninklijke Akademie van Wetenschappen te Amsterdam. In 1901 zette hij, uit onvrede met de bestaande mogelijkheiden, een opleiding voor instrumentenmakers en glasblazers op. Naast wetenschappelijke onderscheidingen kreeg hij veel binnen- en buitenlandse eretekenen.