Prof. dr. Hendrik Antoon Lorentz, geboren op 18 juli 1853 te Arnhem en overleden op 4 februari 1928 te Haarlem, was natuurkundige en Nobelprijswinnaar. Lorentz studeerde wis- en natuurkunde te Leiden, waar hij in 1875 promoveerde op het proefschrift "Over de theorie der terugkaatsing en breking van het licht". Hij werd in 1875 benoemd tot hoogleraar in de theoretische fysica aan de Universiteit van Leiden. Samen met prof. dr. Pieter Zeeman ontving Lorentz in 1902 de Nobelprijs voor natuurkunde. Lorentz werd in 1912 curator van het natuurkundig kabinet van Teylers Museum en secretaris van de Hollandsche Maatschappij der Wetenschappen. Hij verhuisde daarom van Leiden naar Haarlem. Lorentz heeft zich na de Eerste Wereldoorlog ingezet voor de toelating van alle geleerden, ongeacht hun land van herkomst, tot internationale wetenschappelijke organisaties en congressen. Met name de deelname van Duitse en Oostenrijkse collega's lag internationaal toen zeer gevoelig. Verder werd hij bekend om zijn nauwkeurige waterbouwkundige berekeningen bij het ontwerp en de aanleg van de Afsluitdijk.