Albert Jan Rasker (1906-1990) studeerde theologie te Groningen en Zürich (promotie Groningen 1935), en was predikant in de Ned. Hervormde Kerk van 1931 tot 1939. In de periode 1939-1949 (onderbroken door Japanse internering en verblijf in Australië 1942-1946) was hij docent, enkele jaren tevens rector, van de Hogere Theologische School (HThS) te Batavia/Jakarta. Na 1946 was hij enige tijd lid van het Kerkbestuur van de Protestantse Kerk in Nederlands-Indië en als zodanig aanwezig op de Derde Algemene Synode van deze kerk (1948). Van 1949 tot 1954 was Rasker predikant in Nederland; in 1954 werd hij benoemd tot hoogleraar vanwege de NHK aan de Rijks-Universiteit Leiden (tot 1974). De atoombommen van augustus 1945 en de verwikkelingen in verband met de dekolonisatie van Indonesië (1945-1949) maakten hem gaandeweg kritischer jegens de Nederlandse politiek en de "christelijke" cultuur van het Westen. Hij was een van de initiatiefnemers van de synodale oproep tot bezinning op de status van Nieuw-Guinea (1956) en richtte een Nederlandse afdeling op van de Praagse Vredesconferentie (dialoog met het marxisme, vriendschap met de Praagse theoloog J. Hromádka). Rasker was tevens actief bestuurslid van het Verbond van Wetenschappelijke Onderzoekers, ontstaan vanuit de zorg om de atoombewapening en de rol van wetenschappers daarin. Hij schreef een standaardwerk op het gebied van de recente Nederlandse kerkgeschiedenis: De Nederlandse Hervormde Kerk vanaf 1795 (Kampen 1974, 2e en 3e herziene editie in 1981 en 1986).