Henk Neumann (1916-2002[?]) werd geïnterneerd en te werk gesteld aan de Pakanbaroe-spoorweg, waarover hij later enkele publicaties uitgaf (gedeponeerd archief in Bronbeek, Arnhem). Na 1945 ging hij voor medische verzorging naar Nederland, waar hij zijn (eerste) vrouw, C.A. Sonnega, leerde kennen. Samen kwamen zij terug in Sumatra (1948), waar ze beiden in gouvernementsdienst in het vroegere zendingsziekenhuis te Kabandjahe werkten: hij als hoofd van de financiële administratie, zijn vrouw als verpleegster. Directeur was toen (1948-1951) dr. A. Scheurkogel, door de Vrije Evangelische Gemeenten uitgezonden als zendingsarts. Door het hoofd van de DVG in Medan werd hij tevens benoemd als beheerder van de leprozerie Lao si Momo, welke functie hij met groot verantwoordelijkheidsgevoel en buitengewone creativiteit vervulde. Hij bedacht en vervaardigde hulpmiddelen voor verminkte lepra-pariënten en indien nodig verrichtte hij zelf operaties – het was in het vroegere Indië niet geheel ongebruikelijk dat leken chirurgische ingrepen verrichtten. [Deel van die tien jaar in dienst van de RMG/VEM?]. Van 1958 tot 1960 had hij een technisch bedrijf in Medan; in 1960 keerde hij met zijn gezin naar Nederland terug.