Op 1 januari 1806 trad in werking de 'Ordonnantie eener belasting op het regt van successie, alomme in het Bataafsch Gemeenebest in te vorderen' van 4 oktober 1805. Deze wet was een onderdeel van het door de Minister van Financiën I.J.A. Gogel geïntroduceerde nieuwe belastingstelsel voor de Bataafse Republiek. Van oudsher waren in de Verenigde Nederlanden wetten 'op den collateralen impost' bekend, waardoor evenwel in de meeste gewesten slechts bepaalde onroerende goederen, die iemand door overlijden aankwamen van een zijlinie of van vreemden, belast waren met de twintigste penning. In tegenstelling tot de op de collaterale successie betrekking hebbende wetgeving bracht het stelsel van Gogel een daarvan afwijkend systeem, doordat de gehele boedel van overledenen onder de wet werd gebracht. De ordonnantie van 1805 gold tot 1 jan. 1812, toen krachtens Keizerlijk Decreet van 21 okt. 1811 de Wet van 12 dec.1798 (22 Primaire An VII) is ingevoerd. Deze wet kende geen successierecht in de zin van de ordonnantie van 1805; men moest registratierechten betalen op bepaalde goederen: 'pour les transmissions de propriété entre vifs, à titre gratuit, et celles qui s'effectuent par décès', voor zover het overlijden betrof bekend onder de naam 'droit de mutation par décès'. Met ingang van 1 jan. 1814 is bij KB van 23 dec. 1813 de ordonnantie van 1805 weer ingevoerd. Het KB van 28 feb. 1814 gaf nadere bepalingen. Uiteindelijk werd over het gehele rijk een algemeen recht van successie ingevoerd. De totstandkoming van deze 'Wet op het Regt van Successie' ondervond enige vertraging, zodat haar tekst eerst op 27 dec. 1817 tot stand kwam; ze trad op 1 jan. 1818 in werking. De secretaris van het plaatselijk bestuur was onder de naam 'gequalificeerde' belast met de directie over de invordering van de successiebelasting. De regulateur der belasting op het recht van successie (1814-1817) was de rechtsopvolger en aangesteld voor één of meer kantons, waaronder diverse plaatsen ressorteerden.