Arie van der Veer (1919-1992) was een groot deel van zijn leven als visserijopziener verbonden aan het Ministerie van Landbouw en Visserij. Hij fungeerde als contactpersoon tussen de reders/eigenaren van in IJmuiden geregistreerde visserijschepen en de overheid, bij zaken als het verkrijgen van subsidies voor vangstverbeterende maatregelen en het aanvragen van bijvoorbeeld slooppremies. Daarnaast moest hij statistische gegevens verzamelen over vangsten van in IJmuiden via de visafslag verkochte vis en de opbrengsten daarvan. Privé verzamelde Van der Veer van jongs af aan veel informatie over visserijschepen en de koopvaardij. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden enkele honderden Nederlandse visserijvaartuigen door de Duitse bezetter in beslag genomen. Deze schepen werden veelal, soms onherkenbaar, verbouwd om als hulpvaartuig dienst te doen bij de Kriegsmarine. Na de bevrijding werd een aantal schepen in Nederlandse havens teruggevonden, maar het merendeel was naar het oosten vertrokken of werd in Frankrijk aangetroffen. Veel schepen uit Duitsland werden eerst in Delfzijl bijeengebracht. De oorspronkelijke eigenaren, die dachten hun schepen te herkennen, probeerden ze daarna naar de oorspronkelijke thuishavens terug te brengen. Wanordelijkheden waren hiervan het gevolg. Daarop werd door het Ministerie van Landbouw en Visserij het Bureau Teruggave Visserijvaartuigen opgericht. Het bureau was gevestigd in het gebouw van Rijkswaterstaat aan de De Wetstraat te IJmuiden. Toen de haven van Delfzijl vol lag met schepen, werd in samenwerking met de Koninklijke Marine een sleepdienst opgezet, die verschillende schepen naar IJmuiden moest terughalen. Voor de leiding van het werk had men A. van der Veer aangezocht, die over een uitgebreide feitenkennis beschikte. De identificatie van de schepen vond plaats in het Noordzeekanaal. Zo konden 244 schepen aan de rechtmatige eigenaar worden teruggeven. Het Bureau Teruggave Visserijvaartuigen werd waarschijnlijk in 1951 opgeheven.