Simon Philip de Vries, geboren in 1870 te Neede en overleden in 1944 te Bergen Belsen, heeft tijdens zijn 48-jarig rabbinaat van Haarlem (1892-1940) als geen ander zijn stempel gedrukt op de Joodse Gemeenschap in Haarlem. Toen hij in april 1892 als leraar, hoofdonderwijzer en secretaris werd aangesteld was hij nog aan het studeren voor het rabbinaal examen, waarvoor hij in september van dat jaar slaagde. Tot zijn taken behoorden ook de geestelijke verzorging van Joodse patiënten van de Psychiatrische Inrichting Meerenberg te Santpoort en van de Joodse gevangenen alsmede het godsdienstonderwijs aan Joodse gedetineerden in de Tuchtschool te Velsen. Ook bemoeide hij zich intensief met de armenzorg. Hij heeft een indrukwekkende hoeveelheid correspondentie nagelaten, die helaas zeer door de war geraakt is. In tegenstelling tot de meeste kerkbestuurders en rabbijnen in Nederland in de eerste helft van de 20e eeuw, was hij een overtuigd voorstander van het zionisme. Hij is zeer actief geweest in de Nederlandse Zionistenbond (NZB, opgericht in 1899), die streefde naar een publiekrechtelijk gewaarborgde eigen woonplaats in Palestina voor het Joodse volk. De Vries was een aanhanger van de Mizrachie, een orthodoxe stroming binnen het zionisme.