Prof. dr. Nicolaas Rudolf Alexander (Nico) Vroom (1915-1995) was van 1953-1973 hoogleraar-directeur van de Rijksakademie van Beeldende Kunsten te Amsterdam. Hij studeerde van 1934-1940 letterkunde en wijsbegeerte aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Van 1943 tot 1945 werkte Nico Vroom op het Rijksbureau voor Monumentenzorg. In de nadagen van de oorlog kregen de Duitsers lucht van zijn bescheiden illegale activiteiten, de verdwijning van non-ferro metalen, en hij moest onderduiken. Kort na de bevrijding werd hij aangesteld tot buitengewoon reserve-officier en reisde hij, samen met de kunsthistoricus Hans Jaffé, verschillende malen naar Duitsland en Oostenrijk om, voor de Stichting Nederlands Kunstbezit, gestolen kunstvoorwerpen terug te vorderen. In 1946 promoveerde Nico Vroom op een studie over stillevenschilders uit de zeventiende eeuw: De Schilders van het Monochrome Banketje. Na zijn demobilisatie werd hij benoemd tot directeur van het Arnhemse gemeentemuseum, een functie die hij maar kort vervulde. Want na zes maanden volgde, in 1947, zijn aanstelling tot hoofd van de afdeling Kunsten van het departement van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen. Het begin van zijn carrière was voorspoedig. In 1953 werd Nico Vroom, op voordracht van de KVPer Jo Cals, benoemd tot hoogleraar-directeur van de Amsterdamse Rijksakademie van Beeldende Kunsten. In 1973 dwong een bestuurlijke crisis Nico Vroom tot aftreden. Vervolgens werd Vroom benoemd tot hoogleraar aan de Internationale Universiteit voor Kunsten in Florence. Hij werkte aan een lijvige cultuurstudie 'The Afflicted Man' ('de geschonden mens'), en een aantal biografische notities. In 1980 verscheen een handelseditie van zijn dissertatie. Ziekte noopte hem in 1983 terug te keren naar Nederland. Vroom bekleedde diverse bestuursfuncties en werd tot aan zijn dood regelmatig geraadpleegd over de authenticiteit van stillevens van zeventiende eeuwse schilders.