Prof. dr. Pieter Zeeman, geboren op 25 mei 1865 te Zonnemaire en overleden op 9 oktober 1943 te Amsterdam, was natuurkundige en Nobelprijswinnaar. Hij was al op jonge leeftijd geïnteresseerd in natuurwetenschappen. In 1885 ging hij natuurkunde studeren aan de Universteit van Leiden. Hij studeerde bij zijn vriend en natuurkundige H. Kamerlingh Onnes (1853-1926) en bij de natuurkundige H.A. Lorentz (1853-1928). Hij werd in 1890 assistent van Lorentz, vervolgens promoveerde hij in 1893 op het proefschrift met de titel "Metingen over het verschijnsel van Kerr...". In 1894 werd hij privaatdocent in de wis- en natuurkunde te Leiden. Als vervolg op zijn promotieonderzoek bestudeerde hij de invloed van magnetische velden op licht, waarbij hij in 1896 ontdekte dat onder invloed van een magnetisch veld de spectraallijnen van een atoom zich splitsen (zoals licht door een prisma wordt gebroken). Het was een belangrijke ontdekking, die later het Zeemaneffect is gaan heten, en Zeeman verwierf er internationale bekendheid mee. In 1897 volgde zijn benoeming tot lector aan de Universiteit van Amsterdam en in 1900 werd hij bijzonder hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam. Samen met zijn leermeester H.A. Lorentz ontving hij in 1902 de Nobelprijs voor natuurkunde voor zijn ontdekking van het Zeemaneffect. In 1908 werd hij benoemd tot hoogleraar en tot directeur van het Natuurkundig Instituut te Amsterdam. Het Zeemanlaboratorium van de Universiteit van Amsterdam werd in 1923 speciaal voor Zeeman gebouwd. Van dit laboratorium was hij directeur tot aan zijn afscheid als hoogleraar in 1935. Vanuit het buitenland vielen hem een groot aantal eerbewijzen ten deel, zoals eredoctoraten van een tiental universiteiten en lidmaatschappen, medailles, prijzen van buitenlandse academies en wetenschappelijke instellingen. In 1898 was Zeeman tot lid van de Koninklijke Akademie van Wetenschappen te Amsterdam benoemd.