Aan het eind van de jaren 30 van de 20e eeuw ontstond landelijk behoefte aan het geven van onderwijs in het vlasbewerken. Doordat er minder zorgvuldig werd gewerkt in de vlasteelt gingen de gewassen bij het plukken en repelen (vlas van zaaddozen ontdoen met een vlaskam, zgn. repel) in waarde achteruit. In het hele land werden commissies gevormd om het onderwijs ter hand te nemen. Al snel bleek dat samenwerking op landelijk niveau gewenst was en kwam de Landelijke Vlascommissie tot stand, die algemene voorschriften en arbeidsmethoden kon invoeren of verbeteren. In 1942 werd het Nederlands Vlasinstituut te Wageningen opgericht. De taak van het Vlasinstituut lag op het gebied van voorlichting aan vlaskwekers met betrekking tot ziektebestrijding, bemesting, verbetering van werktuigen en het organiseren van cursussen in vlasplukken en -repelen. In de winter van 1939/1940 werd op proef een cursus vlasrepelen in Haarlemmermeer georganiseerd met als doel om na te gaan of bewerking van in Haarlemmermeer geteeld vlas in de toekomst dienstbaar zou kunnen worden gemaakt als project voor werkverruiming. Het daaropvolgende jaar werd de proefcursus herhaald en naar aanleiding daarvan werd op 17 juli 1941 de Vlascommissie in de gemeente Haarlemmermeer opgericht met als doel de vakbekwaamheid van landarbeiders op het gebied van vlasbewerking te bevorderen. De cursisten kregen een trainingstoeslag per week uitbetaald, gesubsidieerd door het Departement van Sociale Zaken. Aan het eind van de cursus was het mogelijk om een diploma geoefend vlasplukker of -repelaar te behalen. Ondanks de Tweede Wereldoorlog waren de cursussen ook in die tijd een succes te noemen. Arbeiders die aan de cursussen deelnamen werden vrijgesteld van tewerkstelling in Duitsland. In de winter van 1950/1951 ging de cursus vlasrepelen wegens gebrek aan belangstelling niet door. Propaganda voor de cursussen hielp niet. In 1953/1954 werd de laatste cursus gegeven, waarna de Vlascommissie in 1954 werd opgeheven.