Aanvankelijk was het beroep van strandvonder een nevenfunctie van de schout. Als substituut-strandvonder was hij ondergeschikt aan de opperstrandvonder te Haarlem, door wie hij werd betaald. Het Koninklijk Besluit van 23 augustus 1852, Staatsblad 41 droeg het beheer van de strandvonderij in kustgemeenten op aan de burgemeester. De burgemeester had sindsdien zowel een toezichthoudende als een uitvoerende rol bij de strandvonderij. De strandvonder werd benoemd en beëdigd door de Commissaris van de Koning. De burgemeester was dus officieel strandvonder maar delegeerde dit. Vanaf ca. 1910 aan: D. de Ridder, P.J. Bakker, P. Dijksen, J. Th. Verzeijlbergh, K.P. Bol, J.W. Braam, F.A. Schellinger en J.B. Schoos.