In 1871 kwamen ten huize van de presidente van het damescomité van het Rode Kruis enige dames bij elkaar om te praten over de oprichting van een ziekenverpleging die zou zorgen voor de opleiding en uitzending van verpleegsters zowel in vredes- als in oorlogstijd. Op 29 april 1871 vond de eerste vergadering plaats van de Vereeniging voor Burger Ziekenverpleging. In 1877 werd de naam gewijzigd in Haarlemsche Vereeniging voor Ziekenverpleging. In maart 1876 werd het damescomité van het Rode Kruis opgeheven en werden de resterende geldmiddelen in de kas van de vereniging gestort. De vereniging werd bij KB van 20 augustus 1879 als rechtspersoon erkend. Het doel van de vereniging was de vorming van verpleegsters, het verschaffen van verpleging door verpleegsters en het uitreiken van versterkend voedsel aan herstellende zieken, evenwel op aanvraag van de dokter. Vanaf 1914 was het voorzien in de behoefte aan deskundige verpleging voor zieken en kraamvrouwen het doel. De vereniging stond open voor iedere kerkelijke gezindte. Op 15 februari 1915 werd het bureau voor gediplomeerde verpleegsters opgericht met de bedoeling om particuliere verpleegsters, die in het bezit waren van een erkend diploma, hulp te laten verschaffen aan zieken en kraamvrouwen. De vereniging werd dus een bemiddelingsbureau tussen verpleegsters en particulieren. Activiteiten op het gebied van de liefdadigheid stopten. Het tarief voor verpleging werd vastgesteld al naar gelang van de maatschappelijke welstand van de patiënt. In 1972 waren vragen gerezen over het nut van de vereniging, die over het algemeen uit de tijd gevonden werd. Kruisverenigingen hadden veelal de taak overgenomen. Het grote aantal ziekenhuisbedden en het groeiende aantal bejaardencentra maakte thuisverpleging minder nodig. In 1976 werd besloten tot opheffing van de vereniging en het resterende kapitaal onder te brengen in een Stichting tot steun aan verpleegsters en oud verpleegsters. Op 11 juni 1976 was de stichting een feit.