De droogscheerders, ook wel lakenbereiders genoemd, bewerkten het laken van anderen, in tegenstelling tot eigenlijke lakenbereiders of drapeniers, die het laken vervaardigden, dat zij zelf verkochten als lakenkopers. De oudste bekende keur voor het Droogscheerdersgilde is die van 5 oktober 1554, waarbij een proef wordt voorgeschreven om als meester toegelaten te worden en het bestuur gevormd wordt door een deken en vijf overluiden of gezworenen, bestaande uit drie vinders en twee proefmeesters. In de keur van 11 december 1580 is ook sprake van een beurs voor zieke gildebroeders. De keur is hernieuwd op 18 mei 1590 en aangevuld bij verschillende resoluties uit de 17e eeuw (1600-1638). Van 1 februari 1610 is een publicatie bekend op de droogscheerdersknechten. De droogscheerders zijn in de 17e eeuw ook leden van het Lakenkopers- en Lakenbereidersgilde of Drapeniersgilde; het Droogscheerdersgilde is daarop langzamerhand in dit gilde opgenomen. Het gilde had indertijd zijn altaar in de Grote Kerk aan pilaar XXV in het schip, noordzijde, gewijd aan de H. Jodocus. De gilden waren verenigingen van ambachtslieden van eenzelfde ambacht, aanvankelijk bedoeld ter onderhouding van hun altaar, later meer voor hun gemeenschappelijke belangen. De oudste gilden hadden een altaar in de Grote of Sint Bavokerk, waar missen ter nagedachtenis aan de overleden leden werden gelezen. Om tot een gilde toegelaten te worden was doorgaans een gildeproef vereist alsook entreegeld. Veel gilden onderhielden een eigen bos ten behoeve van hun arme of zieke leden of tot het doen van uitkeringen bij sterfgevallen. Knechtsgilden zijn doorgaans alleen met dat doel opgericht. De gilden zijn in 1798 ontbonden, maar tot 1805 bestuurd door Commissarissen voor de ontbonden gilden, gewoonlijk de vroegere deken en vinders van het gilde.