Gedurende de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog werd de behoefte gevoeld om tot een nauwere samenwerking te komen tussen de tot dan toe zelfstandig handelende Nederlands-Hervormde Gemeenten in het gebied rond het westelijk deel van het Noordzeekanaal. Na pogingen tot samengaan in 1949 en 1953 werd in februari 1955 tenslotte een Werkcommissie benoemd, die een aantal regelingen moest voorbereiden. De samenwerking ging per 1 januari 1957 in en betrof alleen de Hervormde Gemeenten te Velsen met de Engelmunduskerk en de Noorderkerk, IJmuiden-Oost met de Goede Herderkerk, en IJmuiden met de Nieuwe Kerk en de in aanbouw zijnde Bethlehemkerk. Santpoort en Beverwijk deden niet mee. In alle centrale organen zaten afgevaardigden van elk van de aangesloten wijkgemeenten. Voor het vele werk dat er op organisatorisch gebied moest worden verricht, werd besloten te trachten een extra predikant te beroepen voor Velsen-Noord, zodat de toenmalige predikant van Velsen-Noord, ds. H.P. Huisman, die een van de gangmakers achter het project was, zich geheel aan het werk in de centrale gemeente zou kunnen wijden. Binnen de Kerkvoogdijen van enkele aldus gevormde wijkgemeenten bestonden er evenwel bezwaren tegen deze regeling. Ds. Huisman besloot zich niet beschikbaar te stellen. In 1961 werd ds. N.O. Steenbeek benoemd, om te trachten de bestuurlijke problemen, die ontstaan waren door onderling wantrouwen en verschillen in opvattingen op te lossen. Ook de instelling van een Regionale Kerkelijke Commissie zou hieraan een bijdrage moeten leveren. De leden van de wijkkerkenraden bleven evenwel van mening dat de hogere kerkelijke organen te weinig initiatief aan de dag legden om de problemen uit de weg te ruimen en soms zelfs oplossingen in de weg stonden. Uiteindelijk werd in 1965 op landelijk niveau besloten de gedachte aan een centrale gemeente in de IJmond te laten varen. Elke wijkgemeente werd daarop weer zelfstandig. De financiële afwikkeling nam daarop nog geruime tijd in beslag.