Deze gemeenschap, gevormd door vrome vrouwen, die geen kloostergeloften aflegden, werd in of voor 1262 gesticht door pastoor Arent van Sassenheim, toen hij zijn boomgaard achter de Grote Kerk afstond. Hij bouwde een kerk, die wegens brand in 1348 herbouwd moest worden. Hij was de eerste pastoor van het Begijnhof. Na zijn dood werden nog vele schenkingen gedaan, ook door de Hollandse graven. In dezelfde tijd werd dan ook het hoogkoor met de toren gebouwd. Een bijzondere bloei ging het Begijnhof tegemoet onder pastoor Hugo Woutersz. Goutsmit, een volgeling van Geert Groote, tevens stichter van het Regulierenklooster. Op 29 november 1401 deed graaf Albrecht afstand van het patronaatsrecht. Voortaan zou de pastoor door dertien begijnen benoemd worden. Bisschop Fredrik van Blankenheim van Utrecht bevestigde deze gift. Grote aandacht wijdde hij ook aan de orde en de tucht. Daartoe liet hij in 1408 door hem ontworpen statuten goedkeuren door de Haarlemse stadsregering. Hij breidde de hof nog verder uit en liet deze met muren omringen. Ten oosten van de Jansstraat leefde een eigen gemeenschap, die weinig contact had met de rest van de stad. Het Begijnhof was vrijgesteld van belastingen. In de 16e eeuw veranderde echter de goede gezindheid van het stadsbestuur. Nadat de stad in 1581 alle goederen van kloosters en geestelijke stichtingen verkregen had, liet de stadsregering alle poorten afbreken en verkocht de huizen, voorzover deze door de dood van de bewoonsters vrijkwamen. De kerk kwam aan de Waalse Gemeente. In de loop van de jaren hebben de begijnen weer verschillende panden in eigendom verkregen. Zo werden alle panden in de zgn. Kloppenpoort, lopende van de Jansstraat naar de Bakenessergracht, geleidelijk door de begijnen aangekocht. Uit deze woningen werd als het ware een nieuw hofje gevormd. Op 7 april 1824 stierf de laatste begijn, Anna Barbara Amstenraad, op 86-jarige leeftijd. Aldus verdween het Begijnhof.