In 1927 kwamen de Haarlemse Reddingsbrigade, de Rode Kruis Transport-colonne en de Eerste Hulpvereeniging Snelverband overeen om een centrale meldings- en oproepingsdienst op te richten. Het doel van de Ongevallendienst was het verlenen van eerste hulp bij ongelukken. Verenigingen met hetzelfde doel als de bovengenoemde verenigingen konden, na onderling overleg en met meerderheid van stemmen, door het bestuur als zodanig worden toegelaten tot de dienst. De Haarlemse Ongevallendienst werd uiteindelijk een overkoepelende organisatie van vier plaatselijke EHBO-verenigingen, de Haarlemse Reddingsbrigade en de Rode Kruis Transport-colonne. De Ongevallendienst bood georganiseerde hulp bij ongelukken die voornamelijk op straat gebeurden. De leden van de dienst werkten op vrijwillige basis. Op kosten van de gemeente Haarlem werden zij voorzien van een telefoon, zodat zij na een melding snel op de plaats van het ongeval aanwezig konden zijn om de nodige assistentie te verlenen. In 1956 veranderde deze situatie omdat de hulp bij ongevallen op de openbare weg in handen van de Gemeentelijke Geneeskundige en Gezondheidsdienst (GG en GD) kwam. Vanaf die tijd zorgde de Ongevallendienst voor preventieve hulpverlening bij festiviteiten en sportevenementen. In 1976 had de dienst nog 900 leden, maar de uitvoerende taken liepen stelselmatig terug. Reden hiervan was dat EHBO-verenigingen buiten de Ongevallendienst om, hun assistentie verleenden aan organisaties die donateurs waren van die verenigingen. Op 15 april 1967 heeft de Ongevallendienst haar 40-jarig en 10 jaar later haar 50-jarig jubileum gevierd. In 1984 zijn volgens het kasboek de laatste activiteiten verricht.