De Nederlandsche Volksdienst, ook wel Nederlandse Volksdienst (NVD) genoemd, is opgericht in 1941 op initiatief van de Duitse bezetter naar voorbeeld van de National Sozialistische Volkswohlfahrt in Duitsland. Een voorloper was de Stichting Winterhulp Nederland. De oprichters wilden al het sociale werk in Nederland nazificeren door het te bundelen in de NVD. Volgens de uit 1941 daterende statuten van de NVD was de doelstelling de verzorging van alle Nederlanders, uit een oogpunt van zorg voor het volk en de welvaart. In praktijk kwam de zorg neer op steun aan slachtoffers van bombardementen, verstrekking van voedsel, kleding en babyuitzetten aan aanstaande moeders, jeugdtandverzorging en wijkverpleging. Als gevolg van de nationaal socialistische rassenleer kwamen gehandicapten en bejaarden niet voor zorg in aanmerking. De NVD gaf alleen hulp aan arische gezinnen. Zieken werden wel geholpen, maar alleen als ze ariër waren. Elke gemeente in Nederland had een lokale afdeling van de NVD, buurtschap genoemd. Deze stond onder toezicht van de landelijke koepelorganisatie. De middelen werden verkregen uit collecten en Duitse subsidies. De NVD was niet erg succesvol. Pogingen in 1941-1942 om samen te werken met de burgerlijke en kerkelijke armenzorg en met de kruisverenigingen mislukten.