Het Burgerlijk Armbestuur heette aanvankelijk Armmeesters. Op grond van de Armenwet 1818 vielen armlastigen, die tenminste gedurende vier jaren in de gemeente verbleven, onder de zorg van het gemeentebestuur. De armen kregen onderstand in de vorm van financiële steun, voedsel, kleding, brandstof en zonodig geneeskundige hulp. De armenzorg werd in eerste instantie overgelaten aan de kerkelijke instellingen: de diaconieën van de Nederlands-Hervormde Gemeente en de R.-K. Parochie. Pas in tweede instantie kon een beroep worden gedaan op het gemeentebestuur, die dit had opgedragen aan de armmeesters en later aan het Burgerlijk Armbestuur. De Armenwet van 1854 en de herziening daarvan in 1870 brachten hierin weinig verandering. De armenzorg werd primair overgelaten aan het particulier initiatief op lokaal niveau. In de Armenwet van 1912 bleef de lokale structuur van de armenzorg gehandhaafd. De kerkelijke armenzorg was nog steeds het belangrijkste, maar deze wet ruimde voor armenzorg van overheidswege meer plaats in. Na de Eerste Wereldoorlog en tijdens de crisisjaren veranderde het karakter van de armenzorg; de overheid ging op dit gebied steeds meer verantwoordelijkheid dragen. Geleidelijk aan werd de gemeentelijke armenzorg het belangrijkste en speelden particuliere initiatieven op dit gebied nog slechts een aanvullende rol. Langzaam maar zeker werd de materiële ondersteuning min of meer overbodig door de inwerkingtreding van diverse sociale verzekeringswetten, zoals de Algemene Ouderdomswet (AOW) in 1956 en de Algemene Weduwe- en Wezenwet (AWW) in 1958. In 1965 werd de Algemene Bijstandswet ingevoerd, die iedere ingezetene het recht gaf op een minimum inkomen.