Het 'Pieus Gesticht' Gemieloeth Chasadiem (=het bewijzen van liefdediensten) werd opgericht in 1796. Na samengaan met de in 1835 eveneens te Haarlem opgerichte 'begrafenisbos' Machzieke Chesed in 1886 noemde men zich de Godsdienstige Instelling Gemieloeth Chasadiem. Doel was het verlenen van godsdienstige bijstand bij en na het sterven, en het begraven van overledenen volgens de joodse ritus alsmede het bekostigen van de begrafenis. Het lidmaatschap was voorbehouden aan leden van de Nederlands Israëlitische Gemeente te Haarlem. Gemengd gehuwden waren niet welkom. Het bestuur bestond uit zeven (mannelijke) leden, met de voorzitter, vice-voorzitter en penningmeester als dagelijks bestuur. Dit dagelijks bestuur had tot taak om te zorgen voor waakbeurten bij stervenden en regelen van de reiniging en begrafenis. Voor het toezicht op de rituele reinigingshandelingen bij vrouwelijke overledenen werden (maximaal drie) directrices aangesteld. Zij waren ook belast met de leiding over het vervaardigen van de lijkwades. De leden betaalden premie naar leeftijd. De instelling stelde leraren, een secretaris, boden, wakers/waaksters en dragers aan. De (godsdienst)leraar sprak het gebed uit bij de begrafenis en bij speciale gelegenheden. De boden gingen langs de huizen om wekelijks de contributie te innen en deden de overlijdensaangiften. In de oorlog werd de vereniging door de bezetter geliquideerd. Na de bevrijding werd de opheffing ongedaan gemaakt en nam de kerkenraad zelf de administratie ter hand. In 1951 werd de instelling definitief opgeheven. Haar bezittingen werden overgedragen aan de Nederlands Israëlitische Gemeente te Haarlem. Onderafdelingen van Gemieloeth Chasadiem waren: het Paasfonds waaruit de bijdragers jaarlijks een Paasbrood genoten, het Zerkenfonds dat de verzekerde in staat stelde om te sparen voor een zerk op zijn/haar graf en Jesjang Sjoumeriem, dat de kosten verschafte voor extra waakbeurten bij een stervende wanneer de familie deze niet kon opbrengen.