De christelijke jonge mannenverenigingen in Nederland dateren uit de 19e eeuw. In navolging van Amsterdam, waar sinds 1851 en 1852 al twee jongelingsverenigingen bestonden en waar in 1853 eveneens het overkoepelende Nederlandsch Jongelingsverbond was gesticht, werd op 14 april 1855 de Haarlemsche Jongelingsvereeniging opgericht door ds. H. Elffers, G. Elffers, G.A.C. Wijdoogen, G. Otto en J. Meeuwig. Naast genoemde heren maakten ook P. Hos en A. Hazevoet deel uit van het eerste bestuur. In 1855 werd aan de vereniging de zinspreuk toegevoegd: 'Gedenk aan Uwen Schepper in de dagen Uwer Jongelingschap (Prediker 12:1a)'. De vereniging was een afdeling van het Nederlandsch Jongelingsverbond en kende dezelfde grondslag n.l. 'de erkenning van het Oude en Nieuwe Testament als het woord van God en van Onzen Heer Jezus Christus als den Algenoegzamen Zaligmaker en God, geopenbaard in het vleesch'. Zij behoorde niet tot een bepaald kerkgenootschap en kreeg dus ook niet de sterke steun van een bepaalde kerk. Vanaf 1921 heette de Haarlemsche Jongelingsvereeniging: Haarlemse Jonge Mannen Vereniging Prediker 12:1a (HJMV). Het doel van de HMJV was in de eerste plaats 'jonge mannen leiden tot Christus; het werken aan de uitbreiding van Gods Koninkrijk onder de jongelingen', zoals de statuten uit 1921 vermeldden. Daarnaast wilde de vereniging de geestelijke ontwikkeling van de leden bevorderen. Het doel trachtte men te bereiken door het houden van ledenvergaderingen en openbare samenkomsten, gemeenschappelijk onderzoek van het Heilige Schrift en door gelegenheid te bieden tot verstandelijke en lichamelijke ontwikkeling. Daarnaast wilde men het doel bereiken door het oprichten en instandhouden van afdelingen voor 'knapen en jongelieden'. Het aantal leden daalde in de loop van de 20e eeuw aanzienlijk. Op 1 november 1959 werd het verenigingsgebouw aan de Lange Margarethastraat 13 gesloten en op 29 maart 1960 verkocht en vervolgens gesloopt.