In 1983 werd de neogotische Spaarnekerk, die in 1885 door de architect E.J. Magry was opgeleverd, gesloopt. Het gebouw was ontstaan in een periode na herstel van de bisschoppelijke hiërarchie, die gepaard ging met een opleving in het geloofsleven. Lange tijd kende de Spaarnekerk voorspoed. In de jaren 60 van de 20e eeuw trok de bevolking van de Haarlemse binnenstad echter naar elders. Als gevolg daarvan verminderde het aantal parochianen van de Spaarnekerk sterk. Het kerkbestuur kreeg te maken met toenemende financiële problemen. De kerk was te groot geworden en de kosten van groot onderhoud konden niet meer worden opgebracht. In juli 1975 werd de kerk officieel voor de eredienst gesloten en de inventaris verkocht. Tegen de sloopplannen kwam veel verzet. Dit leidde in april 1974 tot de oprichting van een werkgroep Behoud Spaarnekerk, voortkomend uit bewoners van de Burgwalbuurt. Op 31 mei 1974 werd de werkgroep officieel bij notariële akte omgezet in een stichting. Het doel van de stichting was om het behoud van de Spaarnekerk in de breedst mogelijke zin te onderzoeken, opdat het karakter van de buurt bewaard bleef. De stichting trachtte haar doel vooral te bereiken door het voeren van propaganda en het inzamelen van gelden. Of er daadwerkelijk geld is ingezameld, is uit het archief niet op te maken. In de jaren 1976-1977 werd de stichting steeds meer buiten spel gezet bij de besluitvorming over de kerk. In toenemende mate moest zij de stand van zaken uit de krant vernemen. Het werd zinloos gevonden om nog langer bijeen te komen. In de loop van 1977 is de stichting een slapende stichting geworden. Officieel is zij nooit opgeheven. Na jarenlang touwtrekken over de toekomst van het kerkgebouw werd de kerk uiteindelijk in 1982 verkocht en in 1983 gesloopt. De torenspits van de kerk is overigens nog te bewonderen als attractie op het dak van een snackbar in Schalkwijk.