De Grondwet van 1814 herstelde het stelsel van de standenvertegenwoordiging in de Provinciale Staten en daarmee ook de Ridderschappen (art. 77), die in 1795 waren afgeschaft. Bij Soeverein Besluit (SB) van 28 augustus 1814 nr. 14 werden de leden van de Ridderschappen benoemd. In Holland constitueerde het college zich op 30 maart 1815 (ingevolge SB van 17 februari 1815). Om voor benoeming of toelating tot de Ridderschap in Holland in aanmerking te komen, moest men aan verschillende eisen voldoen. De belangrijkste bevoegdheid van de Ridderschap was het kiezen van een deel van de leden van Provinciale Staten: in Holland 14 van de 90 leden, tegen de steden 49 en de landelijke stand 27. Ook in het uit de Provinciale Staten gekozen college van Gedeputeerde Staten had een vertegenwoordiger van de Ridderschap zitting. Om aan het vereiste aantal leden voor de Ridderschap te kunnen voldoen, moest in Holland een aantal personen in de adelstand worden verheven. Na de scheiding van Noord- en Zuid-Holland in 1840 kwamen er in beide provincies afzonderlijke Ridderschappen. In de Staten van Noord-Holland kreeg de Ridderschap nu 6 van de 72 leden, tegen de steden 44 en de landelijke stand (het platteland) 22. In de jaren 1840 nam de kritiek op de standenvertegenwoordiging in de Staten toe; zo stelde Thorbecke, dat de grondslag voor het kiesrecht van de Ridderschappen vervallen was, aangezien deze niet meer (als vóór 1795) het platteland vertegenwoordigden. De Grondwet van 1848 schafte de standenvertegenwoordiging af: de leden van Provinciale Staten werden nu bij rechtstreekse verkiezingen door de stemhebbende burgers gekozen. Aan de Ridderschappen was dus na 1848 hun belangrijkste functie, die van kiescollege, ontnomen. In Noord-Holland rekte de Ridderschap, die als regel elk jaar eenmaal te Amsterdam bijeenkwam, zijn bestaan tot 1860, in welk jaar het college zich besloot op te heffen.