Tot 1922 bestonden er overwegend plaatselijke Kamers van Koophandel. Zij hadden een adviserende taak. Door de nieuwe Wet op de Kamer van Koophandel van 1851 kregen de Kamers meer zelfstandigheid en werden door invoering van democratische principes tot echte vertegenwoordigers van het bedrijfsleven. Ook kon de gemeenteraad het initiatief nemen tot het stichten van een Kamer. Voorheen was dit initiatief voorbehouden geweest aan de koning. Een nieuwe Wet op de Kamers van Koophandel werd, tegelijkertijd met de Handelsregisterwet, van kracht op 15 maart 1921. De banden met de gemeenten werden definitief verbroken door de volledig nieuwe regionale indeling van de Kamers van Koophandel. De gemeentelijke Kamers werden vervangen door een kleiner aantal regionale kamers. In het voorjaar van 1922 traden de nieuwe Kamers aan. De Kamers stonden voortaan onder toezicht van de Minister van Arbeid, Handel en Nijverheid. Het was in het vervolg ook de centrale overheid die zou moeten ingrijpen als de Kamer nalatig was of die besluiten van de Kamer kon vernietigen indien zij strijdig waren met de wetten of het algemeen belang. De bestaande Kamers werden op 1 april 1942 ontbonden en daarvoor in de plaats kwamen provinciale Kamers. Noord-Holland kreeg een Kamer te Amsterdam, met plaatselijke kantoren o.a. in Alkmaar en Haarlem. Bij de Wet op de Kamers van Koophandel van 21 augustus 1950 werden de provinciale Kamers en plaatselijke kantoren opgeheven. De Kamer van Koophandel en Fabrieken Gooi- en Eemland werd weer zelfstandig, zoals van 1922-1942. In 1963 werd het benoemingrecht in handen gelegd van de organisaties in het bedrijfsleven, na overleg met het bestuur van de Kamer. De Kamer van Koophandel en Fabrieken Gooi- en Eemland fuseerde op 1 januari 2008 met de Kamer van Koophandel en Fabrieken Flevoland tot Kamer van Koophandel en Fabrieken Gooi-, Eem- en Flevoland.