Als gevolg van de reorganisatie van de Rijksarchiefdienst in de jaren 70 van de 20e eeuw ontstonden enkele conflicten tussen (individuele) middelbare archiefambtenaren en de dienst, die onder meer het gevolg waren van de inschaling van verschillende functies. Dit leidde tot de groei van een belangengroep van de middelbare archiefambtenaren bij de Rijksarchiefdienst: het Samenwerkingsverband van middelbare archiefambtenaren bij de Rijksarchiefdienst (SMAA). Aanvankelijk was de status informeel, wat in 1981 tot een discussie in het convent van rijksarchivarissen aanleiding gaf. Hoewel de Algemene Rijksarchivaris zich aanvankelijk op het standpunt stelde dat alle werkzaamheden zich buiten diensttijd moesten afspelen, en dat onkosten (zoals reiskosten) niet gedeclareerd mochten worden, werd na enige discussie besloten dat het Samenwerkingsverband erkend zou worden. Voorwaarde was dat het verband geïnstitutionaliseerd moest worden en aangemeld bij de Centrale Directie. Bij de discussie was onder meer aangevoerd dat andere groepen binnen de Rijksarchiefdienst (chartermeesters en restauratoren) over vergelijkbare verbanden beschikten, die wel door de dienst gefaciliteerd werden. Per rijksarchief werd een contactpersoon aangewezen, die de taak kreeg om te zorgen voor de communicatie van zaken die voor de groep van belang werden geacht. Nadat de inschaling van middelbare archiefambtenaren was aangepast, bleek het initiatief weinig draagkracht te hebben. De werkzaamheden van het samenwerkingsverband werd in 1987 dan ook gestopt.