Als gevolg van de Tweede Wereldoorlog had in het wetenschappelijk onderzoek in Nederland nauwelijks enige vooruitgang plaatsgevonden. Hierdoor waren grote achterstanden ten opzichte van andere landen ontstaan, met name op het gebied van de kernfysica. Direct na de oorlog verenigde een aantal leidende fysici in Nederland zich, aangemoedigd door de Nederlandse regering, om het onderzoek weer op gang te brengen. Dit resulteerde op 15 april 1946 in de oprichting van de Stichting voor Fundamenteel Onderzoek der Materie (FOM) en op 26 juni 1946 in de oprichting van de Stichting Instituut voor Kernfysisch Onderzoek (IKO). De Stichting IKO kwam voort uit een samnewerkingsverband tussen de gemeente Amsterdam, Philips en de Stichting FOM. Het doel van IKO was de bevordering van het fundamenteel en toegepast wetenschappelijk onderzoek op het gebied van de kernfysica en daarmee verwante gebieden in Nederland, in het algmeen belang en in het belang van het hoger onderwijs. Tussen de Stichting IKO en FOM bestond een hechte band. De Stichting FOM fungeerde niet alleen als oprichtingspartner, maar zij was tevens de grootste subsidiegever van IKO en nauw betrokken bij de bestuurlijke activitieten van IKO. In 1981 ging het Instituut voor Kernfysisch Onderzoek op in het Nationaal Instituut voor Kernfysica en Hogere-energiefysica (NIKHEF) te Amsterdam. De Stichting IKO lijdt sindsdien een slapend bestaan.