De Afdeling Werkloosheidsverzekering en Arbeidsbemiddeling was voor het eerst opgericht onder het Ministerie van Waterstaat in 1916. In 1918 werd de afdeling verplaatst naar het Ministerie van Arbeid. De afdeling was gericht op de werkloosheidsverzekering waar het Werkloosheidsbesluit-1917 bepaalde, dat werklozenkassen uit 's Rijks kas subsidie konden krijgen, die voor de helft op de gemeenten zou worden verhaald. Rijk en gemeenten oefenden controle uit op de uitkeringen.[1]

De arbeidsbemiddeling zette zich zowel in Nederland als in de buurlanden

in en coördineerde de intergemeentelijke diensten. Naast de intergemeentelijke diensten

fungeerden door het Rijk ingestelde districtsarbeidsbeurzen en een Centrale Arbeidsbeurs. Ook bevordering van de emigratie werd gezien als een middel om de werkloosheid te bestrijden. De arbeidsbemiddeling hielp diverse groepen, zowel Nederlanders als vreemdelingen en vluchtelingen.[2]