De Directie van de Landbouw werd in mei 1932 overgebracht naar het Ministerie van Economische Zaken en Arbeid. De economische crisis leidde in de jaren-1930 tot een actiever overheidsbeleid en tot de oprichting van talrijke landbouwcrisisdiensten. Het in 1934 ingestelde College van Regeringscom­missarissen kreeg de hoogste leiding bij de uitvoering van het crisisbeleid. Onder de secretaris-generaal fungeerde in deze jaren het Landbouwcrisisbureau, in feite de departementale afdeling Landbouwcrisiszaken, met als taak het ontwerpen van wetten en andere maatregelen ter bestrijding van de crisis. Al deze organen stonden los van de Directie Landbouw, die het `gewone' landbouwbeleid uitvoerde. In 1935 kwam het onder minister L.N. Deckers voor het eerst tot een eigen Ministerie van Landbouw en Visserij.[1]

Het crisisbeleid van de jaren ’30 was gericht op de instandhouding van het landbouwbedrijf door de geldelijke opbrengsten te verhogen. De regering kreeg de bevoegdheid agrarische producten (in de praktijk de meeste) te bestemmen als crisisproducten, waarvan de productie kon worden beperkt. Ook kon de in- en uitvoer werden gereguleerd via monopolie heffingen. De opbrengst daarvan en van heffingen op het binnen­landse verbruik kwamen in een centraal Landbouwcrisisfonds. Uit dit fonds konden weer toeslagen op de prijzen voor agrarische producten worden verschaft. De aanvankelijk inciden­teel toegepaste steunmaatregelen werden in de Landbouwcrisiswet van 1933 tot één geheel gecodificeerd: vanaf dat jaar was er dan ook sprake van een gecoördineerd en gecentraliseerd landbouwcrisisbeleid.[2]