Eind 1922 werd de Directie van de Landbouw en de afdeling Visserijen naar Binnenlandse Zaken verplaatst toen het Ministerie van Landhouw, Handel en Nijverheid werd opgeheven. Dit was minder gunstig voor het landbouwbeleid. Minister Ch.J.M. Ruijs de Beerenbrouck streefde namelijk naar minder overheidsbemoeienis met de landbouwsector. De post van directeur-generaal bleef daarom geruime tijd onvervuld, totdat de zorg voor landbouw en visserij in mei 1932 werd overgebracht naar het Ministerie van Economische Zaken en Arbeid.[1]

In de jaren-1930 kwam een ingrijpend crisisbeleid tot stand. Het doel van het beleid was het landbouwbedrijf in stand houden door de geldelijke opbrengsten te verhogen. De regering kreeg de bevoegdheid agrarische producten te bestemmen als crisisproducten, waarvan de productie kon worden beperkt. Ook kon de in- en uitvoer worden gereguleerd via monopoliehef­fingen (in feite verkapte invoerheffingen). De opbrengst daarvan en van heffingen op het binnen­landse verbruik kwamen in een centraal Landbouwcrisisfonds. Uit dit fonds konden weer toeslagen op de prijzen voor agrarische producten worden verschaft. De aanvankelijk inciden­teel toegepaste steunmaatregelen werden in de Landbouwcrisiswet van 1933 tot één geheel gecodificeerd. Vanaf dat jaar was er dan ook sprake van een gecoördineerd en gecentraliseerd landbouwcrisisbeleid.[2]