Het Rijk ging zich steeds meer bemoeien met de arbeidsbemiddeling. Dit begon al vanaf 1909. Pas in 1930 kwam het tot een wet die de organisatie van de openbare organen vastlegde en het toezicht op de openbare en particuliere arbeidsbemiddeling regelde. De wet verplichtte vrijwel elke gemeente tot instelling van een arbeidsbeurs of correspondentschap. Naast gemeente­lijke organen onderhield het Rijk districtsarbeidsbeurzen en de Centrale Arbeidsbeurs. Ook bevordering van de emigratie werd gezien als middel om de werkloosheid te bestrijden. De rol van het ministerie beperkte zich hierin tot subsidieverlening aan particulie­re instanties. Bijvoorbeeld de in 1931 opgerichte Stichting Landverhuizing Nederland waarvan de voorzitter van de Raad van Beheer door de minister werd benoemd.[1]