In 1840 greep men terug op de combinatie van Marine en Koloniën in één ministerie. Er was nu één minister en er waren twee directeuren en een secretaris-generaal. Als minister trad op J.C. baron Baud die in de koloniale administratie talrijke functies had vervuld. Baud zag weinig in de combinatie van Koloniën met Marine. In oktober 1841 ging Willem II op zijn aandringen akkoord met een splitsing. Marine werd met ingang van 1842 opnieuw een zelfstandig ministerie.[1]

De combinatie van Marine en Koloniën was niet onlogisch, omdat een groot deel van de vloot opereerde in de koloniën en dan vooral in de wateren van Nederlands-Indië. Daar verleende een eskader van de marine steun aan de (in 1816 opgerichte) Koloniale Marine, welke laatste minder goed voldeed en in 1838 werd opgenomen in de Nederlandse marine. Veel marine-officieren waren voorstander van een ongedeelde ‘Staatsmarine'. Baud stelde in zijn advies aan de Koning echter dat de Marine ‘niet na behooren kan worden waargenomen door iemand belast met de Directie van een ander Departe­ment van Algemeen bestuur, hetwelk zowel door veelvuldigen als door gewigtigen arbeid, zoveel tijd vordert als het Ministerie van Koloniën'.[2]