Het Ministerie van Financiën werd vanaf 6 april 1814 geleid door minister C.C. baron Six van Oterleek. Hij werd bijgestaan door vier functionarissen met de titel Raad van Financiën. Vanaf 1814 kende het departement de volgende afdelingen: 1. Generaal Secretariaat 2. Generale Thesaurie 3. Generale Comptabiliteit 4. Comptabiliteit 's lands middelen 5. Directe belastingen 6. Indirecte belastingen en 7. Convooien en licenten. Onder de regering van Willem I fungeerden naast het departement van Financiën verschillende zelfstandige administraties, waardoor van een centraal beheer van de overheidsfinanciën geen sprake was.[1]
Bovendien was de centrale organisatie in de jaren 1813-1831 buitengewoon gecompliceerd en aan talrijke wijzigingen onderhevig geweest. Van het Ministerie van Financiën werden vanaf 1815 de belastingadministraties in fases afgescheiden (dat zijn de afdelingen onder de nummer 5-7). Na een aantal reorganisaties resulteerde dat in 1824 in de oprichting van het Departement van Ontvangsten. Dit orgaan werkte beleidsmatig samen met het Ministerie van Financiën in de Raad van de Ontvangsten (een collegiale bestuursvorm). In 1831 werden beide departementen samengevoegd tot één Ministerie van Financiën. Vanaf 1823 was de rol van het Ministerie van Financiën verder ingeperkt door de oprichting van het Amortisatiesyndicaat. Dit orgaan beheerde een aanzienlijk deel van de rijksinkomsten en –uitgaven. In 1841 werd het Amortisatiesyndicaat opgeheven. Pas na de opheffing van dit orgaan kon gesproken worden van een centraal beheer van de overheidsfinanciën.[2]
